środa, 26 czerwca 2013

Mistrzostwa Polski w Płetwonurkowaniu - ostatnie w tym sezonie

Koniec sezonu, dla większości sportowców oznacza długo oczekiwany czas odpoczynku. Półtora miesiąca kiedy wreszcie możemy powiedzieć „Tak stary mogę się z Tobą spotkać, nie mam treningu”. Między tą wolnością a mną były ostatnie zawody, rozgrywające się w Olsztynie Mistrzostwa Polski w Płetwonurkowaniu. Ta dyscyplina często jest również nazywana pływaniem szybkim, co oddaje dynamikę startów. Tutaj zawodnicy w dużej płetwie osiągają czasy około 14 sekund na 50 metrów. Dość imponujące. W Polsce dyscyplina ta staje się coraz popularniejsza, wielu młodych i starszych pływaków, decyduje się rozpocząć treningi z płetwami. Nie są one tak łatwe jak by się mogło wydawać, a zaistnienie na arenie światowej trzeba okupić tym samym co wszędzie. Ciężką pracą. Jednak dziś nie będę rozprawiał o samym sporcie. Do zawodów które rozegrały się od 21 do 22 czerwca podszedłem z rezerwą. Rok czasu nie wchodziłem w płetwy, więc nie oczekiwałem cudów, ale doświadczenie startowe się przydaje. Dlatego to współzawodnictwo traktowałem z przymrużeniem oka.

Starty rozpocząłem już pierwszego dnia, który nie był najlepszy. 200M BF(dystans w dwóch płetwach i fajce) jest jedną z najcięższych konkurencji. Jak to wiele osób mawia: jest to dystans na którym spotykają się sprinterzy i maratończycy. W uproszczeniu płyniemy jak najszybciej, jak najdłużej możemy. Żadnych strategii, rozkładania sił, czy też wrodzonej dynamiki, bądź wytrzymałości. Zwykłem myśleć o 200 metrach jako o dystansie gdzie wygrywa przede wszystkim ciężka praca. Oczywiście stresowałem się przed startem. Długo nie trenowałem w płetwach, ani nie startowałem w tak długiej konkurencji. Jako aktualny mistrz Polski na tym dystansie czułem presje. Pozostało jedynie skupić się na tym co było do zrobienia i dać z siebie wszystko. Nie było łatwo, ale udało mi się wygrać wyrównując swój życiowy czas. Można by pomyśleć, że złoty medal i nie najgorszy czas to wszystko o co można prosić. Osobiście jednak czułem ogromny niedosyt. Popełniłem wiele błędów spowodowanych brakiem treningów w płetwach. Niby się z tym liczyłem, jednak było to irytujące. Na pewno każdy sportowiec się z tym spotkał. Czynność nad którą pracowaliście godzinami, dniami tygodniami, miesiącami, by opanować ją do perfekcji, po krótkiej przerwie na powrót jest pełna niedoskonałości. Gdybym miał chociaż kilka dni, które mógłbym przetrenować w płetwach, na pewno wyglądało by to inaczej. Nie ma co jednak płakać nad rozlanym mlekiem. Kolejne starty, kolejna szansa na pokazanie się z jak najlepszej strony. W sobotę rano płynąłem 50 BF. Osobiście uważam, że to najtrudniejszy dystans. Warto zaznaczyć, że nie najcięższy a właśnie "najtrudniejszy". 50m wymaga perfekcji każdego ruchu. Jeśli popełni się choć jeden błąd pozamiatane, nic nie można zrobić. Wystarczy spóźnić skok o kilka setnych i już się jest w tyle. W taki właśnie sposób skończyłem na 3 pozycji, przegrywając o mniej niż 10 setnych sekundy ze złotym medalistą.. Niech teraz każdy pływak dobrze się zastanowi czy ćwiczenie nawrotów i skoków faktycznie jest tak nieprzydatne. Mimo, że 3 lokacja na podium wydaje się mniej wartościowa ten start wyszedł mi dużo lepiej. Jak to „fachowo” i „jednoznacznie” nazywają pływacy: zaczynałem czuć wodę. W takich okolicznościach, nie mogłem doczekać się kolejnego startu, na którym mógłbym się naprawdę popisać.
Następne w kolejce było 100BF. W tej konkurencji uzyskałem pierwsze miejsce a i czas był całkiem niezły. Oczywiście pozostawał niesmak, może mogłem lepiej, gdyby zawody odbyły się 2 tygodnie później mogło by być jeszcze lepiej.... To jednak wszystko są tylko gdybania które szybko wyrzuciłem z głowy a i każdemu sportowcowi, który się z takimi myślami zmaga to polecam. Trzeba wyciągnąć nauki, pielęgnować w sobie chęć bycia jeszcze lepszym, a przede wszystkim konieczne jest samozadowolenie z tego co się robi.
Zawody się skończyły i poczułem upragniony fajrant, jednak los jeszcze raz mnie pokusił. Po zawodach Prezes Polskiego Związku Płetwonurkowego zaproponował mi udział w obozie przygotowawczym oraz udział w Mistrzostwach Europy w Kazaniu. Obóz oczywiście od "teraz". Pomijając fakt, że w Olsztynie miałem ze sobą rzeczy tylko na kilka dni, o całej tej koncepcji dowiedziałem się dopiero na zawodach, a w głowie miałem już tylko wakacyjny odpoczynek, był jeszcze jeden „szkopuł”. Wakacje miałem niestety częściowo zajęte. Czekała mnie pilna i konieczna wizyta na Uniwersytecie. Jednakże w ramach uznania za moje rezultaty otrzymałem wspaniały kalendarz z podwodnymi pejzażami, oraz zapewnienie, że związek jest otwarty na współpracę. Trochę szkoda kończyć sezon, ale każdy musi odpocząć. Jednak już od połowy sierpnia na nowo ruszam z treningami, by od września być w pełnej dyspozycji treningowej. Na razie jednak, oprócz odpoczynku czeka mnie jeszcze jedno wyzwanie. Egzamin końcowy na uczelni. W ogóle to śmieszna historia jest z nim związana, ale to na zachowam na następny raz. Do następnego razu.

2 komentarze:

  1. jesyes bardzo ambitny, prawdziwy duch sportowca :) zycze wytrwalosci i samych sukcesow, trening czyni mistrza, choc czasem ciezko regularnie trenowac..

    OdpowiedzUsuń
  2. Powodzenia na egzaminie. Sama również pływam, ale bez płetw itd. Nie startuję w zawodach, mimo że bym mogła, jakoś nie było nigdy okazji. Uwielbiam pływanie, to mnie jakoś tak uwalnia, pływam od 9 lat. Bardzo gratuluję tych wszystkich zwycięstw i życzę powodzenia w kolejnym sezonie i treningach. Piszesz świetnie, proszę dodaj miejsce na obserwacje, bo z chęcią bym zaobserwowała, by buc na bieżąco. Pozdrawiam, powodzenia w pisaniu, życiu, sporcie i na egzaminie. Jeśli zechciałbyś wpaść do mnie podaje adres: szukajacromea.blogspot.com. Jeszcze raz pozdrawiam gorąco, powodzenia i gratulację. :)

    OdpowiedzUsuń